ΤΟ ΔΑΣΑΚΙ

Το δάσος της Σπιάτζας είναι ένας τόπος αναψυχής, μια όαση πρασίνου στην καρδιά του οικισμού. Αποτελείται από αμμουδερούς λοφίσκους και πανύψηλα δέντρα που δημιουργούν ένα σκηνικό μοναδικής ομορφιάς. Είναι ιδανικός τόπος για ξεκούραση των μεγάλων, θαυμάσιος παιδότοπος για τους μικρούς με παιδική χαρά για την ψυχαγωγία τους. Είναι όμως και καταφύγιο τρυγωνιών στα πανύψηλα δέντρα του.

Η φύτευση των δέντρων έγινε με πρωτοβου-
λία του δασάρχη Γιάννη Σαραντό-
πουλου το 1948, με πολλούς εργάτες που ζουν μέχρι σήμερα και μαθητές του γυμνασίου Πύργου. Μαρτυρίες απο τους εργάτες που δούλεψαν στο φύτεμα του δάσους λένε για το μεγάλο πρόβλημα που υπήρχε το καλοκαίρι στο πότισμα των μικρών δέντρων. Τα πηγάδια ήταν ελάχιστα, τα δέντρα πολλά και μικρά και χρειάζοταν πολύ νερό. Το πρόβλημα αυτό ο δασάρχης το αντιμετώπισε με τον εξής τρόπο. Για κάθε δεντράκι έπαιρνε ένα χοντρό καλάμι, δύο μέτρα περίπου, τρύπαγε όλο το εσωτερικό του καλαμιού, για να γίνει μια υποτυπώδης σωλήνα και στο κάτω μέρος έφτιαχνε μια μικρή τρυπούλα. Αυτό το καλάμι το στερέωνε κοντά στο μικρό δεντράκι και το καλοκαίρι με ένα χωνί το γέμιζε νερό. Γεμάτο νερό όπως ήταν το χοντρό καλάμι πότιζε σταγόνα - σταγόνα για αρκετή ώρα το δεντράκι. Μετά το 1956 έγινε και δεύτερη φύτευση πεύκων και το δάσος μεγάλωσε περισσότερο.

Το 1981, ο τότε πρόεδρος Ζαρίφης Κωτσάκης πήρε την πρωτοβου-
λία για μερική περίφραξη και γενική ανάπλαση του δάσους. Με ξεχωριστή καλαισθησία έδωσε στο δάσος τουριστική εμφάνιση. Ιδιαιτέρως διαμόρφωσε την εξωτερική πύλη με κορμούς δέντρων, ώστε έγινε ένα σωστό κόσμημα. Τοποθέτησε παιδική χαρά και όμορφα κασκηνωτικά παγκάκια...

Όλα έγιναν με θυσίες των οικιστών.... Έτσι το δάσος πήρε τη μορφή ενος θαυμάσιου, σύχρονου χώρου.

(Απόσπασμα από το βιβλίο << ΣΠΙΑΤΖΑ Ταξίδι αναμνήσεων >> του Δασκάλου Γιάννη Κλουκίνα)