Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ

Πρίν χτιστεί η εκκλησία, η λατρεία των πιστών γίνονταν στο νταραβέρι. Χώριζαν ένα τμήμα του με σταφιδόπανα, έφερναν οι γυναίκες εικόνες από τις καλύβες τους, γέμιζαν ταψιά με άμμο για να βάζουν τα κεριά κι ένας παραθεριστής παπάς έκανε τη θεία λειτουργία.

Κάποια χρόνια αργότερα έφτιαξαν μια μεγάλη καλύβα κοντά στο νταραβέρι για τις λατρευτικές τους ανάγκες. Τη δεκαετία του 1950 στο χώρο όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία, άνοιξαν πηγάδι και έφτιαξαν μια πιο στέρεη καλύβα με μεγάλη ισκιάδα. Έτσι δημιούργησαν την πρώτη εκκλησία της Σπιάτζας.

Όσο περνούσαν τα χρόνια οι οικιστές διαπίστωναν την ανάγκη ανέγερσης μόνιμου ναού, που θα στόλιζε τον οικισμό και θα ήταν τόπος προσευχής των παραθεριστών και των Πυργίων γενικότερα.

Η εκκλησία έγινε με πρωτοβου-
λία και αξιέπαινο ενδιαφέρον του τότε Γραμμα-
τέως της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας, πατρός Κωνσταντί-
νου Ζαφειροπούλου. Αμέσως άρχισε με ιερό ζήλο το έργο της η πρώτη ερανική επιτροπή την οποία αποτελούσαν οι: Γιάννης Τσεμπενέκας, Γεώργιος Βάσκας, Δημήτριος Καζάκος, Αντώνης Δάβος, Πάνος Κονδύλης, Ανδρέας Στροφύλας και Χρήστος Πουλόπουλος. Βέβαια η ψυχή του έργου ήταν ο παπα-Κώστας.

Για να χτιστεί η εκκλησία όλοι, μικροί μεγάλοι, ήταν στο πόδι. Και ανήμποροι ακόμη έδιναν το παρόν, είχαν και αυτοί την προσφορά τους. Όλοι πρόσφεραν την δραχμή τους κατά δύναμη. Η εκκλησία όμως έγινε, γιατί ήταν βαθειά ριζωμένη η πίστη ότι πρέπει να γίνει.

Έτσι χτίστηκε η εκκλησία με χρήματα των πιστών οικιστών, με τους δικούς τους κόπους και αποτέλεσε το στολίδι της Σπιάτζας. Ο ναός αφιερώθηκε στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, γιορτή καλοκαιρινή, πανηγύρι για τον τόπο. Λέγεται πως υπήρχε εικόνα της Μεταμορφώσεως στη Σπίατζα πριν χτιστεί ο ναός.... 

Το θεμέλιο λίθο τοποθέτησε ο μακαριστός Μητροπολίτης Ηλείας κ.κ. Γερμανός Γκούμας..... 


Το καλοκαίρι η εκκλησία λειτουργεί απο την πρώτη Κυριακή του Ιουλίου μέχρι την ημέρα Του Σταυρού 14 Σεπτεμβρίου με την ευλογία και την ποιμαντική φροντίδα του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΓΕΡΜΑΝΟΥ.

(Απόσπασμα απο το βιβλίο << ΣΠΙΑΤΖΑ Ταξίδι αναμνήσεων του Δασκάλου Γιάννη Κλουκίνα.)